Tehâlüf

(Ar. ḥalf “yemin etmek”ten teḥāluf) Delillerin yetersiz olması durumunda hâkimin teklîfiyle tarafların yemin etmesi.

(Ar. ḫulf “akıl ve mantığa aykırı olmak” veya ḫilf “birbirinden değişik şey”den teḫāluf) Birbirine zıt olma, aykırı olma: Tehâlüf üzre olurken anâsır u enfüs / Hemîşe birbirinin hâlini eder tağyîr (Şinâsî). Arada bir büyük tehâlüf var (Muallim Nâci). Nâmus, iffet hep birdir. Bu kelimelerdeki kudsiyet hanımla hizmetçiye nispeten tehâlüf etmez (Hüseyin R. Gürpınar).