1. Yok iken var eden, varlık âlemine çıkaran (Allah): Zihî mübdi‘ ki bî-renk amâdan eylemiş tasvîr / Hezâran çehre-i rengin hezâran dîde-i bînâ (Nâbî). İbdâ-ı bedîin ki cihanlarla bedâyi / Meydâna getirmiş bize ey hâlik-i mübdi’ (Mehmet Âkif).
2. Yepyeni ve güzel bir eser meydana getiren, îcat eden (kimse), mûcit.
3. edeb. Benzeri görülmemiş güzellikte şiir söyleyen (şâir).
● Mübdia (ﻣﺒﺪﻋﻪ) sıf. Mübdi kelimesinin tamlamalarda ortaya çıkan aynı mânâdaki müennes şekli: “Şuarâ-yı mübdia: Benzeri görülmemiş güzellikte şiir söyleyen şâirler.”
Kaynak : https://lugatim.com
« Sözlüğe geri dön.
